'De uitslag van dit leven is twijfelachtig, want wij geloven dat God er niet altijd in slaagt de dingen te krijgen die Hij nodig heeft en dus zal het zelfde wel gelden voor ons'.

Het idee dat niet Gods Wil wordt gedaan, druist in tegen alles wat wij over God dachten te weten, namelijk God is het Hoogste Wezen en de Schepper van |Al-Wat-Is|, maar dit idee dat niet Gods Wil wordt gedaan hebben wij eeuwen geleden al omhelsd. Deze gedachte produceert het idee, dat God wel eens kon falen. God kan dingen verlangen die Hij niet gedaan krijgt. Hij kan iets nodig hebben, maar krijgt het niet.


Kortom: Gods Wil kan gedwarsboomd worden. God kan dus falen, Zijn Goddelijk Plan kan dus mislukken. De vraag reist dan hoe wij aan die gedachte - deze illusie - zijn gekomen? Hoe hebben wij dat voor elkaar gekregen? Hoe kan Gods kinderen de Schepper dwarsbomen als zij Eén zijn met God; de ziel is een goddelijk deel van God Zelf. Ja, hoe kan dat?

Ja, God kan wel willen dat al Zijn kinderen naar Hem in de Hemel terugkeerden, maar Zijn kinderen konden dat door hun daden voorkomen. Zo dachten wij. Vanuit deze gedachte - deze illusie - hebben wij een cultureel verhaal gecreëerd dat ons vertelt dat het (eind)resultaat van het leven twijfelachtig is. Dingen kunnen goed uitpakken, maar ook niet. Hieruit is onze angst tot stand gekomen.
Angst die in de loop der eeuwen - vele eeuwen - door vele godsdienstijveraars, zogenaamde 'verkondigers van het Woord' zijn aangewakkerd. De angst, dat sommige wel en anderen niet in de Hemel zullen komen. Ja, maar hoe kunnen wij nu nog - heden ten dage - God dwarsbomen als wij Eén zijn; Eén met God omdat wij Zijn kinderen zijn. Ja, hoe?
Een hardnekkig ongeloof en volharding in de leer, dat God een wraakzuchtig, boze God is die straft en oordeelt. God kon dus wel iets verlangen, maar kon het niet voor elkaar krijgen, dus een mislukking! Het grote gevolg van deze verkeerde gedachte - deze illusie - creëerde de gedachten dat God en Zijn kinderen (de schepselen) niet Eén waren. Gevolg, dat wij dachten dat wij verlaten zijn door God, dat wij afgescheiden zijn van God, van de gemeenschap met God. Dat God ons heeft verlaten en niet wil communiceren met ons, met jou en mij. Dat is een illusie, want God communiceert dagelijks met ons. Misschien wel zonder dat je het bewust beseft.

De illusie van de Mislukking kan juist worden gebruikt om ons vermogen om te falen, te ervaren. Niets wat je onderneemt kan een mislukking zijn! Het kan hooguit deel uit maken van een proces, dat jij hebt ondernomen om te presenteren wat jij wenst te presenteren en te ervaren wat je verlangt te ervaren. De ervaring waar je naar streeft is, dat wat je werkelijk bent.

Voorbeeld. Als je ervaart wat je niet bent, dan is dat een manier om |dat-wat-je-bent| (het tegenovergestelde) te ervaren en dus geen kwestie van falen. Dus wat wij 'falen' of een 'mislukking' noemen, omhels het liefdevol, veroordeel het niet. Want waar jij je tegen verzet, blijft bestaan. En dat waar je naar kijkt, verdwijnt. Dat wat je aandacht schept, groeit. Dus de manier om de illusie van de mislukking achter je te laten, is gewoonweg alles als een onderdeel van je welslagen zien!
Wetenschappers begrijpen dit intuïtief. Edison bleef volharden in het uitvoeren van meer dan 1000 experimenten, totdat uiteindelijk de gloeidraad bleef branden. Illusie van de mislukking is nodig om de blijdschap van succes te kunnen ervaren. Als je de bal vanaf de middellijn in het doel schiet, zal je zeker blijdschap opwekken. Maar na de 100ste geslaagde poging, zal je snel de opwinding verliezen.

Maar er is géén sprake meer van een wedstrijd. Zo is het leven ook! Dus in feite bestaan er géén mislukkingen, alleen maar succes!