De Hel bestaat niet op een bepaalde plaats, zoals wij hebben gefantaseerd, waar je eeuwig in de vlammen brandt of tot in eeuwigheid wordt gemarteld. Er is geen plek of dimensie waar naartoe wij voor de eeuwigheid kunnen worden verbannen. Er is dus geen Hel, niet echt. Let wel niet echt, maar wel in onze gedachten.

Welk doel zou God hebben met het 'beheren' van een Hel?

Zelfs al had God de uitgesproken ongoddelijke gedachte dat wij de Hemel niet 'verdienen', waarom zou God de behoefte hebben een bepaald soort wraak of straf te zoeken vanwege ons falen? Zou het niet veel eenvoudiger voor God zijn, gewoon van ons te ontdoen? Welke wraakzuchtig deel van God vereist dat God ons onderwerpt aan eeuwig lijden op een niveau dat met geen enkele pen of pijn valt te beschrijven? Indien het antwoord neerkomt op de behoefte aan gerechtigheid, zou het dan niet rechtvaardig genoeg zijn om allen gewoon de gemeenschap met God in de Hemel te ontzeggen?
Nogmaals, God wil duidelijk kenbaar maken dat de 'Hel' - die wij zelfs in onze gedachten gecreëerd en gefantaseerd hebben - niet bestaat. De gedachten aan een Hel is een ervaring die slechts mogelijke uitkomst van je eigen keuzes, beslissingen en creaties zijn. Het is het natuurlijke gevolg van elke gedachte die God ontkent of nee zegt tegen |Wie-je-Bent| in relatie tot God. Het is de pijn die je lijdt als gevolg van verkeerd denken.

'Hel' is het tegenovergestelde van vreugde. Het is onvervuld zijn. Het is weten |Wie| en |Wat-je-Bent|, maar dat kun je niet ervaren. Het is wezenloos zijn. Dat is de 'Hel' en er is niets ergers voor een ziel dan dat te zijn: wezenloos!
Er is na de dood geen ervaring, zoals wij het hebben bedacht in onze op angst gebaseerde theologieën. Er is echter wel de ervaring van de ziel die zo ongelukkig is, zo onvolledig, zoveel minder dan het Geheel, zo zeer van Gods grootste Vreugde gescheiden is, dat dat voor jouw ziel 'de Hel' zou kunnen zijn!