'Wie verzon dat geloof over dat ene leven toch?'

Onze christelijke en invloedrijke kerkgeschiedenis, die zich uitstrekt over een zeer lange periode van 185 - 1563 kenmert zich door een machtsstrijd tussen verschillende  patriarchen en bisschoppen - de grote theologen zoals Orgines, Arius, Pelagius en Augustinus - uit allerlei winstreken: het interpreteren van het woord en de juist (her)-formulering van de geschreven woorden van de eerste auteurs van de Bijbel.
De meeste auteurs van het Nieuwe Testament hebben Jezus nooit ontmoet of gezien! Zij leefden vele jaren nadat Jezus de Aarde had verlaten. Zij zouden Jezus van Nazaret bij wijze van spreken niet herkennen als ze Hem op straat tegenkwamen.
De auteurs van het NIeuwe testament waren gelovigen én historici. Zij namen de verhalen over die aan hen en hun vrienden waren overgeleverd door ouderen, totdat uiteindeljk een geschreven verslag werd opgesteld. En besef, dat niet alles van deze auteurs in de definitieve versie van het Nieuwe Testatment werd opgenomen.

'Hoe 'betrouwbaar' zijn deze geschriften die wij nu bezitten?

In principe wordt dat bepaald door het aantal manuscripten dat we bezitten en het tijdsinterval tussen orgineel en ons overgebleven kopieën. De geschriften van het Nieuwe Testament waren veruit de meest gekopieerde van de Oudheid. Er zijn nu meer dan 5300 bekende Griekse handschriften van (delen van) van het Nieuwe Testament (w.o. ruim 200 complete NT, ca. 50 muv. de Evangeliën; dit getal omvat ook ca. 2100 zgn. lectionaria). We kunnen daaraan toevoegen meer dan 10.000 Latijnse Vulgata's en tenminste 9300 andere vroege vertalingen. Dat brengt het totaal op meer dan 24.000 kopieën van (delen van) het Nieuwe Testament. Het oudst bewaarde handschrift van een volledig Nieuw Testament dateert van de vierde eeuw! De oudste fragmenten van het Nieuwe Testament dateren van minder dan 30 jaar na de laatst beschreven gebeurtenissen (95 na Chr.- 125 na Chr.). De geschriften van het Nieuwe Testament zijn met zeer groet zekerheid te dateren op de jaren 45 - 95 na Christus, niet later!

In de vroege Kerkgeschiedenis waren er al Kerken onstaan rond de lessen van Christus en - zoals vaak gebeurt waar mensen zich in groepen verzamelen rond een krachtig idee, een vernieuwing - er waren bepaalde individuen binnen deze Kerken, of enclaves, die vaststelden welke delen van het verhaal van Jezus zouden worden verteld en ook hoe! Dit proces van selecteren en bewerken zette door tijdens het verzamelen, schrijven en publiceren van de Evangeliën en de Bijbel. Neem nu eens als voorbeeld het kerkelijke Concilie van Trente (1545-1563), dat als doel had om de misstanden en misbruiken binnen de Katholieke Kerk aan te pakken. Er moest duideljkheid geschapen worden, omtrent de door de protestanten betwiste geloofspunten. Het Concilie had tot doel de rol van de Kerk als wetgever én 'hervormer' te benadrukken én de positie van de Rooms-katholieke Kerk te verstevigen ten opzichte van de protestanten. Het Concilie formuleerde de opvattingen en de dogma's die voortaan de inhoud van de (katholieke) geloof zouden uitmaken en sindsdien niet meer herroepbaar!
De Kerk greep daardoor terug naar de oude spiritualiteit - het teruggrijpen naar (zeer) oude geschriften, wat nu zeer 'populair' is geworden - die sinds het einde van de 15e eeuw leefde in de zgn. 'katholieke Reformatie'. Op het Concilie werden in 126 stellingen (zgn. canones) onderdelen van de protestantse leer als dwaling gekenmert.
Deze werkwijze van het selecteren en bewerken van het woord onderstreept (nogmaals) de voortdurende machtsstrijd die gaande was tussen 'gelovigen' - de toenmalige kerkleiders- over de essentiële vraag: 'Wat is nu het ware geloof? Verkondigen wij het ware geloof of zij?'

Anders gezegd: Wat toentertijd tijdens de eerste zeven Concilies (van 325- 787) door onderhandelingen - ter wille van het bewaren van de kerkelijke eenheid Oost en West én de keizerlijke macht - werd besloten, wordt heden ten dage nog als de enige, ware christelijke leer beschouwd door veel christeljke gemeenschappen. 

Zelfs enkele eeuwen nadat de oorspronkelijke geschriften waren vastgelegd, besliste een hoge raad van de Kerk alsnog eens welke doctrines en waarheden tot de officiële Bijbel van toen behoorden. Zaken die als 'ongezond of voorbarig' - de reïncarnatieleer - voor de massa werden beschouwd, werden weggelaten! Was  het niet de hoge raad van de Kerk, dan was het wel een enkeling - Calvijn die zijn persoonlijke theologische visie gaf op de oude geschriften. Op deze wijze wordt al eeuwen lang door kerkelijke instanties of de georganiseerde religie(s) getracht om de leer van dat ene kortstondige leven, dat allesbepalend zou zijn voor hun eeuwige zaligheid, te laten overheersen in het gedachtegoed van de mensheid.

En wat is nu het 'gevolg' daarvan: 'Wij voelen ons afgescheiden van God en dat gevoel wakkert bij velen van ons ongegronde angsten aan, zoals bijvoorbeeld de angst voor de dood!'