De essentie van |Wie-ik-ben| heeft bij een bijna-doodervaring dan gewoon het lichaam verlaten. Dat kan in normale dromen gebeuren, en vaak ook tijdens meditatie, en geregeld ook op een sublieme manier wanneer het lichaam in diepe, diepe slaap verkeert.
Tijdens zo'excursie kan je ziel gaan waar ze wil. Vaak hebben de mensen die zulke ervaringen rapporteren geen herinnering aan een bewuste keuze om dit te doen. Ze kunnen het ervaren als iets 'dat me gewoon overkomen is'. Maar geen enkele activiteit van de ziel komt zonder haar keuze tot stand.
Op die momenten dat je ervaart hoe jou jezelf wordt 'onthuld' - of dat nou wat jij 'uittredingen' noemt of dromen zijn, of die magische wakkere momenten waarin alles kristalhelder is - gebeurt er niets anders dan dat je  je opeens 'herinnert'. Je herinnert je wat je al geschapen hebt. En dat kunnen heel indringende herinneringen zijn. Het kan een persoonlijke inwijding zijn.

Als je eenmaal zo'n geweldig ervaring hebt gehad, kan het erg moeilijk zijn om naar het 'echte' leven terug te gaan alsof er niets gebeurd is, om weer op te gaan in wat anderen de 'werkelijkheid' noemen. Dat komt  doordat jouw werkelijkheid is veranderd. De werkelijkheid is uitgebreid, is groter geworden. En krimpen kan het niet meer. Dat is alsof je de geest weer terug in de fles wilt doen.
Na zo'n uittreding zijn de mensen veranderd, omdat ze nu zoveel meer weten. Somminge vervullen de mensen met vrede en liefde, zij leven verder zonder ooit nog bang te zijn voor de dood. Maar toch zie je vaak, dat er na verloop van tijd hoe langer hoe meer weer in hun oude gedrag vervallen, omdat ze weer vergeten zijn wat ze te weten waren gekomen.