Wat wij sterven noemen, is niets anders dan terugkeren aar het Bewustzijn van de Macrorealiteit waar opnieuw het scheppingsproces wordt voorgezet. Het essentiële veschil met het leven op Aarde is, dat ná de dood je begrip niet langer beperkt is. Je ziet meer, en daardoor begrijp je ook meer. Dit komt omdat de ziel zich bewust is van het directe verband tussen gedachte en schepping; tussen de ideeën die je hebt op dat bewuste moment en je ervaringen van het Nu.

Ja, op Macroniveau - in het Rijk van het Absolute - zie je het uiterlijk van de rotsblok én de bewegingen daarbinnen gelijktijdig. Er verloopt geen 'tijd' tussen de beweging van de atomen en de verschijning van het rotsblok die daardoor geschapen wordt. Het rotsblok 'is', en dat is het ook terwijl de beweging in volle gang is. De beweging is in gang en het rotsblok is bezig te 'zijn'; allemaal 'tegelijkertijd'.

Op het moment van wat wij de 'dood' noemen, beseft de ziel dat. Je gedachte is je creatie, je schepping en wel direct. Dit in tegenstelling tot het leven op Aarde, waarin het (zeer) lang duren kan voordat jouw creatie is gerealiseerd. Het is gewoon een verandering van perspectief, want na de dood is je begrip niet langer beperkt. Je ziet het rotsblok én je ziet de binnenkant van het rotsblok, gelijktijdig.

Je zult zien wat nu op je overkomt, als de ingewikkeldste aspecten van het leven en dan, aldaar denken: 'Natuurlijk, Oh zit dat zo in elkaar! Ja, nu begrijp ik het allemaal'. Het zal je allemaal heel duidelijk worden .......... in het Hemelrijk, het Rijk van het Absolute!